مجلس بی‌کفایت!

چند سالی است که توسط گردانندگان جریان انحرافی و بعضی به‌اصطلاح اصلاح‌طلب در دولت‌های دهم و یازدهم، در پی پیشبرد مقاصدشان تمام هم‌وغم‌شان را گذاشته‌اند تا مجلس را که به تعبیر حضرت امام(ره) در رأس امور است، ناکارآمد نشان دهند. این قبیله هرگاه نتوانستند خواسته‌شان را به نمایندگان مجلس تحمیل کنند، با بگم‌بگم، یا تهمت‌های ناروا نمایندگان ملت را تهدید و یا مشاوران‌شان را مأمور کرده‌اند تا با زبان اهانت خواسته‌هایشان را از طریق رسانه‌ها به‌گوش مجلسی‌ها برسانند.

دیروز رئیس دولت دهم در به‌ اصطلاح دفاع از وزیر کار و امور اجتماعی و جلوگیری از استیضاح وی ـ برای باج‌خواهی و تسلیم مجلسی‌ها در مقابل خواسته‌هایش ـ با طرح سناریوی سعید مرتضوی و فاضل لاریجانی مجلس را به‌چالش کشید و خسارات سنگینی به جامعه تحمیل کرد. امروز رئیس دولت یازدهم برای دفاع از وزیر علوم و تحقیقات و به‌کرسی نشاندن خواسته‌اش در گرفتن رأی اعتماد برای وی بی‌هیچ سندی مجلس را در موضوع بورسیه‌ها متهم می‌کند و با طعنه‌ی «بورسیه و ماادراک ماالبورسیه» توپ را به زمین مجلس می‌فرستد.

سیاستِ نجاستی

جلسه‌ی استیضاح وزیر علوم و فناوری را که از رادیو گوش می‌کردم، بی‌اختیار یاد این کلام ارزشمند آیت‌الله مدرس افتادم که در پاسخ آن شخص که از نحوه‌ی سیاست بعضی دولتمردان پرسید، افتادم که فرموده بود:

«سیاست برخی نجاست است.» اندیشیدم که چگونه می‌شود، شخصی برای حفظ منافع خود یا گروهش سیاست نجاستی را در پی بگیرد و منافع ملی یک ملتی را که برای میلیون‌ها غیرایرانی هم مهم است، را مورد چالش قرار دهد. حرف‌هایی را که مواففین و مخالفین استیضاح و جناب وزیر در دفاع از خود زدند و موضع‌گیری‌های بعدی در انتخاب جانشین وی و... گوشه‌هایی از یک سیاست نجاستی را به‌ذهن متبادر می‌کرد که به‌گوشه‌هایی از آن اشاره می‌کنم: