خاطرات خاطر آزار

این روزها بازخوانی بخشی از خاطرات آقای هاشمی رفسنجانی در رسانه‌ها ـ به‌ویژه در فضای مجازی ـ دستمایه‌ی کارخبری گروهی و اعتراض و نقدهای آن‌چنانی گروهی دیگر قرار گرفته است.

پس از انتقاد تند و تیز بعضی از دوستان آقای هاشمی رفسنجانی در نقد فیلم «من روحانی هستم» که به خاطرات وی درباره‌ی ماجرای مک‌فارلین پرداخته بود، جناب «رضا- س» هم ضمن یادداشتی در پایگاه خبری انتخاب، از اینکه رسانه‌ها و صدا و سیما به بازخوانی‌های خاطرات هاشمی پرداخته‌اند، تاخت و این کار را عقده‌گشایی توصیف کرد. وی نوشت: به راستی ساختن برنامه از خاطرات سال 1370 آیت‌الله هاشمی رفسنجانی که بدون ظاهر‌سازی و پنهان‌کاری بیان شده است، آن هم در سال 1393 چه توجیه سیاسی، جز عقده‌گشایی دارد؟!

        

خاطره چه بود؟ جناب هاشمی در خاطرات روز یکشنبه 30 تیر 1370 که مصادف با تاسوعای حسینی بود، می‌نویسد: «یک نفر چینی پیش‌بینی کرده است که ساعت 8 امروز زلزله‌ای به قدرت 6/8 ریشتر در تهران روی خواهد داد. آمدن ما به لتیان هم بی‌ارتباط با این نیست. گرچه خودم اصلاً قبول ندارم، فقط به خاطر بچه‌ها آمدم. با هلیکوپتر به سد لتیان آمدیم. هوای خوبی دارد. عصر همراه بچه‌ها خواستم اسکی روی آب یاد بگیرم. کمی دنبال قایق کشیده شدم، بدنم آمادگی برای چنین ورزشی ندارد. گرچه آسان است».

از خواندن این خاطره،‌خاطر ما هم به‌شدت آزرده شد. بی‌اختیار یاد کلام زیبای حضرت امیر(ع) افتادم که فرموده: «وَ قَالَ ع: مَا زَالَ الزُّبَیْرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْئُومُ عَبْدُ اللَّه‏؛ زبیر پیوسته خود را از ما به حساب مى‏داشت تا آنکه فرزند نامبارکش عبد اللّه پا به جوانى گذاشت» (حکمت 453 نهج‌البلاغه)

و امام صادق(ع) هم در پی سخن جد بزرگوارش، امیر کلام، علی(ع) فرمود: الصَّادِقَ(ع) قَالَ مَا زَالَ الزُّبَیْرُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ حَتَّى أَدْرَکَ فَرْخُهُ فَنَهَاهُ عَنْ رَأْیِهِ‏؛ زبیر پیوسته خود را از ما اهل‌بیت به‌حساب آورد تا آنکه فرزندش نشوونما یافت و او را از تصمیم ]با ما بودن[ بازداشت.

گفتم نکند فرزندان دانش‌آموخته در انگلیس و کانادا و... آقای رفسنجانی پا جای پای عبدالله بن زبیر شوم گذاشته و در یک حرکت زننده وی را در روز تاسوعا که هر مسلمانی، به‌ویژه اگر شیعه و دوستدار اهل‌بیت(ع) هم باشد، از تفریحات ساده گذشته و در مساجد و حسینه‌ها به عزای سیدالشهدا(ع) می‌رود، به سد لتیان برده، آن هم با بالگرد و در مقابل چشم مردم و به آموزش اسکی روی آب ـ وزرش خانواده‌های مرفه و بی‌درد ـ‌ وادارش کرده‌اند. فرزندانی که هرروز مشکلی برای مردم ساخته،‌ یکی به بهانه‌ی خوردن ساندویچ در خیابان ولی‌عصر(عج) به تحریک فتنه‌گران سال 88 رفته یا دیگری که ماجرای کرسنت و... در تاریخ انقلاب اسلامی به‌نام وی سند خورده و در آخرین دسته‌گل‌شان عبدالحسین هراتی ضدانقلاب و اهانت‌کننده به ساحت مقدس امام خمینی(ره) راه به دانشگاه آزاد اسلامی کشانده و بر مسند سازمان اسناد و مدارک آن نشانده‌اند.

گویا آقای رفسنجانی فراموش کرده بودند که غم عزای امام حسین(ع) و یارانش به قدری برای شیعیان سنگین است که هیچ مسلمانی به خود جرئت نمی‌دهد در روز تاسوعا به تفریح و گشت و گذارهای آن‌چنانی مثل اسکی روی آب بپردازد. در این ایام حتی در شهرهای سنی‌نشین هم مسلمانان مذاهب‌ گوناگون به احترام امام حسین(ع) به‌عزا نشسته و غمگیند. تاسوعا و عاشورا در فرهنگ دینی ما چنان ریشه دوانده که حتی کار در منزل و اندوختن برای زندگی را کریه می‌دانیم و دلمان می‌خواهد روز و شب‌مان را در حزون و اندوه سپری کنیم تا چه رسد که به تفریح و گشت و گذار و اسکی روی آب برویم.

بی‌شک ما از آقای رفسنجانی و هم‌لباس‌هایش بارها شنیده‌ایم که پرداختن به تفریح و خوشگذرانی در روزهای تاسوعا و عاشورا در نزد پیروان راستین ائمه اطهار(ع) از قداست غیرقابل وصفی برخوردار است و ارتکاب این عمل یک ناهنجاری اجتماعی- مذهبی به شمار می‌رود. البته توجه به خرافات و پیش‌گویی‌های مذموم و آن‌چنانی خود جای بحث و گفت‌وگوی دیگری را می‌طلبد که به‌خواست خدای عزوجل در فرصتی دیگر به‌آن خواهیم پرداخت.

رها کردن وظایف دینی در کسوت یک روحانی و همراه فرزندان... شدن برای تفریح و خوشگذرانی در سد لتیان در روز تاسوعا، از کسی که در جایگاه ریاست جمهوری نشسته و دوران سخت بازسازی پس از ویرانی‌های جنگ و آلام مردم را عهده‌دار شده، قابل پذیرش نیست. شاید این حرکت‌ها مصداقی باشد از کلام حضرت روح‌الله که فرمود: «انسان کم‌کم طاغوتی می‌شود» از رئیس جمهوری ایران اسلامی انتظار می‌رفت که در مواقع حساس و بحرانی در کنار ملت قرار بگیرد و با اتخاذ تدابیر راهبردی به مدیریت بحران احتمالی و دفع خطرات پیش‌رو بپردازد. ملاحظه‌ی چنین رفتارهای ناموجهی از رئیس‌جمهور اسلامی کشور ایران، وقت‌ آدمی را به این اندیشه وا می‌دارد که مبادا دوباره روحیه‌ی زبیری در استوانه‌های انقلاب ریشه بدواند و فرزندانی که شباهت به عبدالله زبیر دارند، پدران‌شان را در مقابل ولی امر قرار دهند.