عصای سحرآمیز ایران

الریاض، روزنامه‌ی سعودی با مقاله‌ی دکتر مطلق بن سعود المطیری نوشت:

ـ ایران توانسته با عصای سحرآمیزش برای حل مشکلات منطقه و جهان عرب وارد صحنه‌ی بین‌المللی شود.

 

ـ ضعف کشورهای عربی همانا نداشتن عصای سحرآمیزی است که تهران به وسیله‌ی آن مشکلات متعدد خود را در منطقه حل می‌کند.

ـ مشکل اعراب مشکل اقتصادی یا فرهنگی نیست، بلکه مشکلی سیاسی است که کشورهای عربی در 60 سال گذشته بعد از برپایی انقلاب‌های نظامی، هنوز از تنگناهای سیاسی رنج می‌برند تا جایی که سیاست اعراب به سیاست اختلاف، شک و دسیسه تبدیل شده است.

 

ـ تفکر سیاسی عربستان بر رویارویی با خطر ایران و اتحاد کشورهای خلیج فارس بنا شده، اما این طرح با نوعی مناقشه و محافظه‌کاری و تردید روبه‌رو شد و همین عوامل، فرصت استفاده از موقعیت‌های مهم را در منطقه برای کسب موفقیت برای ایران فراهم کرد.

 

ـ ایران می‌داند چگونه از فرصت‌ها به نفع خود استفاده کند و به موفقیت برسد و در این شرایط نه ارتباط و نه قطع ارتباط با ایران، هیچکدام به نفع منطقه نیست چرا که نزدیک شدن به ایران یعنی به رسمیت شناختن نقشه‌های این کشور و قبول سیطره‌ی آن بر مواضع حیاتی منطقه و قطع ارتباط نیز یعنی شعله‌ور کردن آتش درگیری‌های طایفه‌ای بین اعراب و گشودن درهای جدید برای آغاز درگیری‌های عربی- عربی به شمار می‌آید.

 

ـ حضور ایران در کشورهای عراق و سوریه و لبنان و اخیراً هم در یمن امری نیست که بتوان آن را نادیده گرفت، بلکه در واقعیت وجود دارد و قبول آن مساوی است با پذیرش سیطره‌ی فارس‌ها بر جهان عرب.

 

چند سال پیش هم سعودالفیصل، وزیر خارجه عربستان در اظهاراتی آمیخته با عصبانیت گفت:

ـ آمریکایی‌ها عراق را در سینی طلا گذاشته و آن را تقدیم ایران کردند.

نشریه‌ی آمریکایی آتلانتیک نیز با مقاله‌ی جفری کوکدیرک نوشت:

ـ اگر یاری ایران نبود حکومت سوریه در اثر جنگ سال‌ها قبل سرنگون شده بود.

جفری کوکدبرک با اشاره‌ به اظهارات اوباما مبنی بر اینکه «ایران استراتژیک رفتار می‌کند و بدون تفکر قبلی دست به هیچ‌کاری نمی‌زند» نوشت:

ـ به گفته اوباما، ایرانی‌ها معتقد به یک جهان‌بینی هستند و  منافعشان را در نظر می‌گیرند و در این راه همه منافع و مضرات کار را هم محاسبه کرده‌اند و در مقابل آن پاسخگو هستند اما این استدلال هرگز منافی این حقیقت نیست که رژیم جمهوری اسلامی یک حکومت دینی است که انواع آرمان‌گرایی‌هایی را که من از آنها منزجرم را در برگرفته است. ایران یک کشور بزرگ و قدرتمند است. آنها خود را بازیگری مهم در صحنه جهانی می‌یابند و به نظر من قصد خودکشی هم ندارند.

ـ برخلاف تلقی اوباما هیچ نشانی دیده نمی‌شود که ثابت کند حاکمان ایران تصمیم داشته باشند به دستور کاری جهانی ملحق شوند که آمریکا و متحدانش آن را معین می‌کنند. واقعیات میدانی، دقیقاً خلاف این مدعا را ثابت می‌کند. ایران امروز بیش از هر زمان دیگر مایل است به یک قدرت مسلط منطقه تبدیل شود، صد البته طبق معیارها و اصول خود.

ـ رهبر عالی ایران و وفادارترین یارانش گواه این مدعا هستند و به دفعات نشان داده‌اند که روی خوشی به آمریکا نشان نمی‌دهند. در سراسر خاک خاورمیانه‌ی بزرگ، تحرکات صریح و بی‌پرده‌ی ایران برای بسط دادن دامنه‌ی نفوذ خود در سطح منطقه، به وضوح نمایان است.

ـ حمایت ایران از قیام شیعیان در یمن و بحرین، تحرکات در لبنان به واسطه نیروی نیابتی‌اش در بیروت یعنی «حزب‌الله»، نقش ایران در «غزه» همه و همه تصدیق می‌کند که آیت‌الله «علی خامنه‌ای» رهبر عالی ایران دیدگاهی دارد که کاملا مغایر با چیزی است که مد نظر اوباماست. سند گویای این امر، حمایت از سوریه است. اگر یاری ایران نبود، دولت سوریه سالها قبل فرو پاشیده بود. ریشه‌ی عمیق این حمایت، اتحاد دو کشور است که هر دو از آن بهره‌مند و منتفع شده‌اند.

 

یادمان باشد این پیروزی‌ها و افتخارات به‌دست نیامده جز به پیروی امت مسلمان ایران از مکتب نورانی تشیع و ولایت اهل‌بیت(ع) و ولایت معظم فقیه.

 

تعمت رهبری، آن هم رهبری فقیه جامع الشرایط و مطیع فرمان خدا امری است که امروزه اهل سنت به‌شدت از فقدان آن متأثر و زیان‌دیده‌اند.