درس‌های تاریخ

 آدم‌ها با گردش روزگار جوهر وجودشان تغییر می‌کند. از این روست که بزرگان حال فعلی آدمی را ملاک سنجش نیک و بد او می‌دانند. در این نوشتار به مقایسه دو مبارز می‌پرداریم، باشد که درسی از این مقایسه بگیریم.

زبیر زمان رسول خدا‹: در عنفوان جوانی است که به دعوت پیامبر‹ ایمان می‌آورد و تمام سختی‌ها و شنکنجه‌ها را به‌جان می‌خرد. نوشته‌اند: ارباب زبیر به غلامان گردن‌کلفتش دستور می‌داد تا در نخلستان چاله‌ای بکنند و آن را از هیزم‌های خشک و شاخه و برگ‌های تر نخل‌ها پر کنند. هیزم‌ها را آتش بزنند و وقتی دود ناشی از نخل‌های تر ـ که خفه‌کننده و بسیار تلخ بود ـ از چاله برخاست، گردن زبیر را گرفته و صورتش را در میان دودها نگه دارند تا جایی که مرگ را احساس کند. در این میان وقتی زبیر توان تحمل از کف می‌داد و بی‌هوش می‌شد، با پاشیدن آب بر سر و رویش، دوباره به‌هوش می‌آمد و از او می‌خواستند از خدای محمد‹ بیزاری جوید. زبیر دوباره فریاد احد احد سر می‌داد و شکنجه‌ها از نو شروع می‌شد. این کار در روز چند بار اتفاق می‌افتاد، ولی در ایمان زبیر تاثیری نداشت.

زبیر در کنار رسول خدا‹ در بیشتر نبردهای صدر اسلام حضور داشت و به دلیل فداکارهایش به شمشیر اسلام معروف شده بود. هنگام هجوم عمر بن خطاب(علیه من الرحمان ما یستحقه) به خانه زهرا…، زبیر اولین کسی بود که شمشیر بر قاضی القضات مدینه ـ عمر ـ کشید و او را تهدید کرد.

خاطرات خاطر آزار

این روزها بازخوانی بخشی از خاطرات آقای هاشمی رفسنجانی در رسانه‌ها ـ به‌ویژه در فضای مجازی ـ دستمایه‌ی کارخبری گروهی و اعتراض و نقدهای آن‌چنانی گروهی دیگر قرار گرفته است.

پس از انتقاد تند و تیز بعضی از دوستان آقای هاشمی رفسنجانی در نقد فیلم «من روحانی هستم» که به خاطرات وی درباره‌ی ماجرای مک‌فارلین پرداخته بود، جناب «رضا- س» هم ضمن یادداشتی در پایگاه خبری انتخاب، از اینکه رسانه‌ها و صدا و سیما به بازخوانی‌های خاطرات هاشمی پرداخته‌اند، تاخت و این کار را عقده‌گشایی توصیف کرد. وی نوشت: به راستی ساختن برنامه از خاطرات سال 1370 آیت‌الله هاشمی رفسنجانی که بدون ظاهر‌سازی و پنهان‌کاری بیان شده است، آن هم در سال 1393 چه توجیه سیاسی، جز عقده‌گشایی دارد؟!