تجربه‌ی تلخ دیگرِی از جنس ترکمانچای!

آنچه که به‌عنوان بیانیه‌ی مشترک صادر شد، در حقیقت بیانیه‌ای بود که دوباره ایرانی‌ها بر اساس خواستشان و دولت‌های زورگو بر اساس روش استکباری‌شان آن را با دو نگارش و زبان مختلف تحت عنوان بیانیه صادر و قرائت کردند. آنچه از متن ترجمه‌ شده‌ی خانم موگرینی دریافتیم کاملاً با آنچه جناب ظریف بیان کردند، اختلاف اساسی داشت.

آنچه خانم موگرینی خواندند در حقیقت ترجمان دیگری از قرارداد ننگین ترکمانچای بود، لیکن آنچه جناب ظریف گفتند،‌ کورسویی از امیدواری در رسیدن به حق کشور اسلامی ایران  را می‌شد در آن یافت.

تعهدهای حتی در سطح جزیی ایران مثل: کاهش ۱۹ هزار سانتریفیوژ فعلی به ۶ هزار سانتریفیوژ نسل اول در ۱۰ سال آینده، برچیدن بخشی از سانتریفیوژهای موجود،  کاهش ذخیره‌ی ۱۰ هزار کیلویی اورانیوم غنی شده فعلی به ۳۰۰ کیلوگرم در ۱۵ سال آینده، تقلیل و نگه داشتند سطح غنی‌سازی به سه‌ونیم (3.5) درصد تا پانزده سال آینده، تغییر در کاربری نطنز و فردو،  پذیرش اجباری پروتکل الحاقی و بازرسی‌های زوری در مقابل وعده‌های کلی و قابل تفسیر و تغییر طرف مقابل حاصل این دوره از مذاکرات سرکاری و ترکمانچایی بوده است که نمی‌شود بر آن بالید.

باید باور و یقین داشته باشیم که حق‌ مسلم‌مان را دشمن به این سادگی واگذار نخواهد کرد. پس به تدبیر و زور باید آن را از مستکبران و زورگویان بستانیم، اگرچه این موضوع ماه‌ها و سال‌ها طول بکشد.

آمریکا و اروپایی‌ها دشمن پیشرفت و بالندگی ما هستند و تا هرجا که بتوانند جلوی پیشرفت‌های ما را خواهند گرفت.

از این توافق متأسفیم، متأسف.