شما را با فتنه خواباندن چه‌کار؟!

حضرت آیت‌الله جوادی آملی در خصوص خطبه‌ی حضرت زهرا(س) فرمودند: «نهج‌البلاغه‌ی امیرالمؤمنین علی(ع) شرخ خطبه‌ی حضرت فاطمه(س) است» برای نوشیدن جرعه‌ای از دریای بیکران فاطمی، فرازی از خطبه‌ی آن بانو را باهم مرور می‌کنیم:

شیطان سر از نهانگاه خود بیرون آورد و شما را به‌سوی خود فرا خواند و شما را آماده‌ی پذیرش دعوت و در انتظار فریب خویش یافت! آن‌گاه شما را به قیام دعوت کرد و برای حرکت، افرادی سبکبار دید، آتش خشم و انتقام را در دل‌های شما شعله‌ور ساخت و آثار خشم در وجودتان نمودار گشت.

این کار سبب شد که بر غیر شتر خود علامت نهید و در غیر آبشخور خود وارد شوید و به سراغ چیزی که از آن شما نبود و در آن هیچ‌گونه حقی نداشتید، رفتید و سرانجام به‌غصب حکومت پرداختید و در صورتی که هنوز از رحلت رسول خدا(ص) چندی نگذشته بود و زخم‌های مصیبت جانکاه ما گسترده بود و جراحات دلمان التیام نیافته، بلکه هنوز پیکر پاک پیامبر خدا(ص) به خاک سپرده نشده بود.

گریه‌های زهرایی!

آنچه مورخین و پژوهشگران نوشته‌اند، افرادی در تاریخ به‌نام بکائین یا گریه‌کنندگان هستند که تعداد آنها را پنج، هفت و گاهی بیشتر ثبت کرده‌اند. در میان آنها نام حضرت زهرا(س) برجسته و درخشان است. در این مختصر به چند نکته درباره‌ی گریه‌های آن حضرت اشاره خواهیم کرد:

نکته‌ی اول: آغاز گریه‌های زهرایی: آنچه مورخین نگاشته‌اند،‌ گریه‌های معروف حضرت زهرا(س) بعد از تعرض به ساحت مقدس امیرالمؤمنین علی(ع) و غصب مقام امامت و خلافت ایشان توسط تعدادی بازیگر فتنه‌انگیز، آغاز شده رحلت رسول اعظم(ص).

نکته‌ی دوم: برخورد فتنه‌گران با گریه‌های زهرایی: دسیسه‌گران سقیفه، مسندنشینان غاصب وقتی با گریه‌های الهام‌بخش و رسواکننده‌ی فاطمی مواجه شدند، فتنه‌های جدیدی را قالب زدند:

الف: گروهی ساده‌لوح بی‌بصیرت را به خانه‌ی امیرالمؤمنین(ع) گسیل داشتند و خواستند که به زهرا بگو  که شب‌ها بگرید و یا روزها، ما تحمل گریه‌های مداوم او را نداریم.

ب: زهرا(س) که پایگاه گریه‌هایش را از کوجه‌ی بنی هاشم به زیر سایه‌ی درختی در بقیع بردند، فتنه‌گران تحمل افشا شدن نقشه‌های شومشان نکرده و شبانه درخت بقیع را بریدند.

ج: امیرالمؤمنین(ع) برای تسکین دل زهرا(س) و ویرانسازی توطئه‌های شوم غاصبان، در بقیع کلبه‌ای کوچک برای همسر آزرده شده‌اش بنا کرد و آن کلبه به بیت‌الاحزان فاطمه که به  کعبه‌ی الهام و بیداری در تاریخ معروف شد. هرچند حضرت فاطمه(س) بعضی روزها دست حسنین(ع) را گرفته و فاصله‌ی چند هزار متری بین اُحد و مدینه را طی کرده و در کنار قبر عموی گرامش ـ حضرت حمزه‌ی سیدالشهداء ـ برای افشای چهره‌ی دسیسه‌چین‌های سقیفه اقامه‌ی عزا و گریه می‌کرد.

هشدارهای زهرایی!

فاطمه‌ی زهرا(س) علیه در فراز آخرین از خطبه‌ی سراسر الهی‌اش در مسجد مدینه و مقابل غاصب خلافت و متعرض به حقوق خود، این هشدار را به جامعه‌ی مسلمان داده است:

به هوش باشید! گفتنی‌ها را به شما گفتم، هر چند می‌دانم ترک یاری حق با گوشت و پوست شما در آمیخته و پیمان‌شکنی، قلبتان را فرا گرفته است، ولی اندکی از غم‌های دل پر اندوهم بیرون ریخت، تا با شما اتمام حجت کرده باشم و عذری برای کسی باقی نماند.
اکنون این مرکبِ خلافت و آن هم فدک، همه از آنِ شما، آن را بگیرید و رها مسازید، اما پشت این مرکب زخم و کف پایش شکافته است و با آن نمی‌توانید خود را به‌سر منزل مقصود برسانید! داغِ ننگ و عار بر آن خورده و علامتش خشم خداست، رسوایی ابدی را همراه دارد و سرانجام به آتش برافروخته‌ی خشم الهی که از دل‌ها سر بر می‌کشد، خواهد پیوست! آنچه انجام می‌دهید در محضر خداست (و ستمگران به‌زودی پی خواهند برد به چه سرنوشتی گرفتار می‌شوند) من دخت پیامبری هستم که شما را از عذاب شدیدِ‌ الهی بیم داد، اکنون آن چه از دستتان بر می‌آید انجام دهید، ما نیز به وظیفه‌ی الهی خود عمل خواهیم کرد، شما منتطر باشید و ما نیز در انتظار خواهیم بود!

ممنوع است، حتی برای شما!

خبر شهادت حضرت فاطمه(س) که در کوچه‌های مدینه پیچید، جناب عایشه برای ترمیم وجه‌ی آسیب دیده‌اش برآن شد که اولین نفری باشد که پیکر زهرا(س) را زیارت می‌کند. عایشه با تمسک به جایگاه ام‌المؤمنینی خود و دختر خلیفه‌ بودن ـ‌خلیفه‌ای که با بازی سیاسی و فتنه‌سازی فتنه‌گران غاصبانه بر مسند امامت و هدایت تکیه کرده بود ـ قبل از شهادت زهرا(س) به ملاقات وی آمد، لیکن بانوی دو جهان از پذیرفتن وی امتناع کرد. این رفتار فاطمی بافته‌های خلیفه و دخترش را برای مطلوم‌نمایی و طرفدار رسول خدا(ص) نشان دادن خود با شکست مواجه کرد. حالا بعد از شهادت دخت مظلوم رسول مهربانی‌ها می‌خواست وجه‌ی از دست رفته‌اش را بازسازی کند. وقتی به خانه‌ی زهرا(س) آمد و خواستار زیارت پیکر دختر پیامبر(ص) شد، اسماء بنت عمیس راه را بر او بست و اجازه نداد عایشه به زیارت زهرا(س) برود. او در بازگشت نگاهی به تابوت حضرت فاطمه(س) انداخت و از اینکه اعراب چنین رسمی در دفن اموات خود ندارند،‌ متعجب شد.

راز پنهان بودن قبر زهرا(س) چیست؟

عباس، عموی حضرت زهرا(س) در آخرین روز حیات بانو به ملاقات وی آمد. حضرت فاطمه به امیر المؤمنین(ع) فرمود که حال و حوصله‌ی ملاقات ندارد. امام(ع) به حسنین فرمود: بروید و به عموی خود بگویید که مادرمان کسی را برای ملاقات نمی‌پذیرد. 

عباس، از اینکه بعد از وفات رسول خدا(ص) زهرا(س) را در سختی‌ها و مقابل ظالمان تنها گذاشته بود، پشت درِ خانه‌ی زهرا(س) زار زد و گریست. حسن و حسین هم با او گریستند. عباس رفت و کسی را سراغ علی(ع) فرستاد. قاصد گفت: می‌دانم که روزهای آخر زندگانی زهراست. می‌خواهم در تشییع جنازه و دفن و کفن وی شرکت کنم.

ادب فاطمی

عرب جاهلی که جایگاه پیامبر خاتم(ص) را نمی‌شناخت، هنگام نیاز پشت در خانه‌ی وی می‌آمد و فریاد می‌زد: «محمد، بیا بیرون!» خدای حکیم خطاب به آنها فرمود: لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعاءِ بَعْضِکُمْ؛  خطاب کردن پیامبر را در میان خود، مانند خطاب کردن برخی از خودتان به برخی دیگر، قرار ندهید! (نور/63).

با نزول این آیه‌ی شریفه، فاطمه(س) از سر ادب دیگر پیامبر را «پدر» صدا نزد، بلکه هنگام خطاب فرمود: «یا رسول الله».

رسول خدا به او فرمود: دخترم! فاطمه جان! خطاب این آیه شما نیستید، لیکن فاطمه(س) حد ادب را رعایت کرد.

دختر گرامی پیامبر(ص) فرمود: روزی پدرم را سه مرتبه با لفظ «یا رسول الله» صدام زدم. نگاهم کرد و تبسمی فرمود، لیکن پاسخی نداد. فهمیدم که باید او را پدر! یا پدرجان! خطاب کنم. رو به من کرد و فرمود:

ملاقات منع شده!

لطفاً این خبر را زیادی بخوانید:

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (دام ظلّه) در ابتداى درس خارج فقه در مسجد اعظم قم فرمودند: مطلب لازمى را مى‌خواستم تذکر دهم که آقایان توجه داشته باشند و آن این‌که وزیر محترم علوم روز پنج‌شنبه به قم آمد، بعضى از آقایان مصلحت دیدند با ایشان ملاقات کردند ولى در بعضى از جرائد معروف نوشته شده بود که آقای مکارم هم با ایشان ملاقات کرده‌اند من آن را جداً تکذیب مى‌کنم. افرادى واسطه شدند گفتم من آمادگى ملاقات با ایشان را ندارم. گفتند: چرا؟ گفتم: عزل و نصب‌هاى زیادى توسط ایشان در دانشگاه‌ها صورت گرفته که نه به مصلحت دانشگاه و دانشجویان عزیز ما بوده و نه به مصلحت نظام جمهورى اسلامى. لذا بسیارى از نمایندگان محترم مجلس اعتراض کرده‌اند و اخیرآ شوراى محترم انقلاب فرهنگى نیز به این عزل و نصب‌هاى بى‌رابطه اعتراض کرده‌اند. من دیدم ملاقات با ایشان تأیید آن عزل و نصب‌هاست و در پیشگاه خداوند متعال مسئولم و لذا ملاقات را نپذیرفتم. البته دولت محترم کارهاى خوبى انجام مى‌دهد که ما از آن تقدیر مى‌کنیم و احیانآ بعضى از خطاها صادر مى‌شود که بر ما شرعآ لازم است تذکر دهیم. والسلام علیکم ورحمة الله وبرکاته

با ریختن آب تو چاله، چشمه درست نمیشه!

مدتی به‌دنبال این بودم که از خلفای غاصب منصب خلافت امت اسلامی، کلام باارزش و قابل اعتنایی به ثبت رسیده یانه، تا با مقایسه‌ی آنها با کلام ائمه‌ی هدی(ع) میزان درک و فهم خلفا را از مکتب اسلام و قرآن بررسی کنم. این روزها چشممان به کتابی روشن شد با نام «البلاغة العمریه) به قلم نویسنده‌ی ناشناسی به‌نام «محمد سالم الخضر». نکاتی چند در خصوص این کتاب را لازم دیدم جهت اطلاع نویسنده‌ی ناشناس آن و شما دوستان اهل بیت(ع) بنویسم:

1) این نویسنده بدون اینکه بفهمد، چنگال به چهره‌ی پسر خطاب، خلیفه‌ی دوم کشیده و با دزدی بی‌شرمانه از کتاب شریف «نهج البلاغه» بسیاری از کلمات الهی امیر المؤمنین(ع) را انتخاب و به حساب کلام عمر بن خطاب نوشته است تا فضیلتی را که او نداشت برایش بسازد و یا به او بچسباند.

مزدوران بومی

شنیده‌های من: سال 1358 در کلاس تفسیر قرآن کریم از جناب سروان جوادی ـ استاد تفسیر ـ شنیدم که می‌گفت: برای دوره‌ی تکمیل تخصصی در رسته‌ی آتش‌نشانی از نیروی هوایی راهی کشور انگلستان شدم. ایام دوره، روزی برحسب اتفاق در ساعت استراحت به‌دنبال یکی از هم‌دوره‌ای‌هایم می‌گشتم که درِ یکی از اتاق‌های دانشکده را گشودم، در ناباوری دیدم دانشجوی سیاه‌پوست آفریقایی به‌تنهایی نشسته و استاد برجسته‌ی دانشگاه انگلیسی به او درس می‌دهد.

با نگاه غیض‌آلود استاد سریع در را بستم و رفتم دنبال کارم. از اینکه یک استاد بلند مرتبه، کسی که به‌سختی برای پاسخ به سؤال، وقت به دانشجویان می‌داد، چگونه یک سیاه‌پوست را به‌تنهایی آموزش می‌دهد، تمام هوش و حواسم را به‌خود جلب کرد. شب ماجرا را با یکی از ایرانی‌ها در میان گذاشتم و به پیشنهاد وی قرار شد از هم‌اتاقی انگلیسی‌مان در این خصوص سؤال کنیم. رفیق انگلیسی وقت سؤال ما را شنید، گفت: ـ فضولی تو این‌کارها نکنید و سرتان به درس و مشق خودتان باشد. اینها جزو مسایل سیاسی کشور من هست و کسی مجاز به افشای آنها نیست.