سهم من،‌ یک استکان چای!

مکان: بین میدان امام حسین(ع) و چهار‌راه گرگان (شهید نامجو)ی فعلی.

ساعت یک و نیم بامداد بیست و دوم بهمن 1357.

بارش نزولات آسمانی کم‌کم آغاز شده، بارشی که نه باران است و نه برف، مناطق اطراف را در بر گرفته است. در همین حین تعدای موتورسوار خبر از حرکت تانک‌های گارد از خیابان دماوند را می‌دهد که برای تصرف و نابودی مدرسه‌ی علوی در خیابان ایران و دستگیری امام امت می‌روند. در حالی‌که کف خیابان مرطوب است، تعدادی از دانشجویان، هنرجویان و دانش‌آموزان نظامی پادگان انقلاب نیروی هوایی، اسلحه به‌دست، به فاصله‌ی 20 تا 30 متر از هم،  روی زمین دراز کشیده و فریاد می‌زنند: «گاردی‌ها و تانک‌هایشان باید از روی نعش ما بگذرند تا به مدرسه‌ی علوی بروند».

در این گیرودار درِ خانه‌ای در سمت جنوب خیابان انقلاب باز می‌شود و پیرزنی که قریب به هفت دهه از زندگی را پشت سر گذاشته، در یک دست کتری آب‌جوش و در دست دیگر یک سینی گرد که در میان آن یک قوری چینی گل‌سرخی و سه استکان کمر باریک با نعلبکی‌هایی با گل‌های بنفش و قرمز قرار گرفته، در زیر نور تیر چراغ برق می‌ایستد. متعجب به سویش می‌روم. با احترام می‌گویم:

این همه ادعا و این‌قدر بی‌تدبیری، نوبره عزیز!

سبد توزیع کالا، خبرسازترین‌ موضوع

این روزها خبر توزیع سبد کالا خبرسازترین موضوع در عرصه‌ی رسانه‌ها و فضای مجازی است. تبلیغات فراوان در کنار بی‌نظمی‌ در توزیع، بی‌عدالتی، سکته‌ی جوانانی به‌دلیل عدم تخصیص سبد، و فوت پیرمردی در صف دریافت و... باعث شده این خبر در صدر اخبار قرار گیرد. با وجود اینکه هراقدامی در جهت آسایش مردم، نیک و پسندیده است، توجه به چند نکته در این خصوص به‌نظر ضروری می‌رسد:

بی‌توجهی به سوابق: بیش از سه دهه است که در کشور ما توزیع کالاهای ضروری به روش‌های مختلف،‌ مانند توزیع با دفترچه‌های محلی، استانی، کالابرگ سراسری، سهیمه‌بندی سازمانی و غیره انجام می‌شود. البته توزیع با کالابرگ سابقه‌ی طولانی در جهان دارد و بسیاری از کشورها این روش را تجربه کرده‌اند. این اواخر هم توزیع یارانه‌های هدفمندی نیز تجربه‌ی موفقی بود که شاهد آن بودیم. در این میان دولت‌مردان مدعی تدبیر و کاردانی چرا به این تجربه‌ها مراجعه نکرده و با بی‌تدبیری این طرح ناقص و شبهه‌برانگیز را اجرایی کرده‌اند، جای تعجب دارد. به‌طور نمونه به چند مورد از بی‌تدبیری‌ها در اجرای این طرح اشاره می‌کنیم: