تهمتی که جانکاه‌تر از فقدان پیامبر(ص) بود!

در آخرین ساعت‌های زندگی، رسول مهربانی‌ها در حالی‌که جمعی از یاران و دوستداران حضرت دورش جمع بودند و در خصوص آینده‌ی حکومت اسلامی بعد از فقدان حبیب خدا(ص) بحث می‌کردند، خطاب به‌آنها فرمود:

 عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ قَالَ لَمَّا احْتُضِرَ النَّبِیُّ ص وَ فِی بَیْتِهِ رِجَالٌ فِیهِمْ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ فَقَالَ النَّبِیُّ ص هَلُمُّوا أَکْتُبْ لَکُمْ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدَهُ أَبَداً فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ إِنَّ النَّبِیَّ ص قَدْ غَلَبَ عَلَیْهِ الْوَجَعُ وَ عِنْدَکُمُ الْقُرْآنُ حَسْبُکُمْ کِتَابُ رَبِّکُم‏ . (الطرائف فی معرفه مذاهب الطوائف)

پیامبر مهربانی‌ها فرمود: کاغذ و دواتی بیاورید! می‌خواهم چیزی برایتان بنویسم تا پس از مرگ من گمراه نشوید! در آن لحظه همه ساکت شدند. عمر بن خطاب سکوت را شکست و گفت: بیماری بر پیامبر خدا غلبه کرده است. قرآن کتاب آسمانی ما را کفایت می‌کند.